Dat Limburg tot nu toe min of meer vrij van turbines is gebleven is te verklaren uit het feit dat de rentabiliteit in deze landinwaarts gelegen provincie minder hoog was als in de windrijke streken van het land. Inmiddels is sprake van een nieuwe generatie windturbines. Met masten van 80 tot 140 meter hoog en rotoren met diameters tot 100 meter leveren de huidige turbines ook landinwaarts voldoende energie op. Tegelijkertijd lijkt duurzaamheid als streven zich een vastere plaats in onze maatschappij en dus ook in Limburg te verwerven. Binnen dit perspectief komt deze landschapsstudie op basis van een brede verkenning tot een drietal zoekzones voor de plaatsing van windturbines in de provincie Limburg.
De windturbines passen beter in de jongere, meer rationele landschappen met ruimere maten.
De turbines sluiten vanwege hun karakter goed aan bij industrie, bij dynamische landbouwgebieden en pragmatisch gezien ook bij bestaande opstellingen. Het technische karakter van de windturbines verhoudt zich minder goed tot de beleving van de nationale landschappen en de nationale parken.
Op basis van die selectie zijn in Limburg vooral de regio Peelland, de zone langs de A2 vanaf de Clauscentrale tot het Chemelotterrein en enkele locaties in de grensstreek met Duitsland kansrijk.
• Vul de opstellingen in de grensstreek aan.
• Geef ruimte bij de grote industrieterreinen.
• Zie Peelland als een ‘windlandschap’.

Werkverband: veenenbosenbosch landschapsarchitecten
Jaar: 2011